uitslapen

Iedereen die kinderen heeft kent het verschijnsel. Uitslapen is verleden tijd.
Als je met z'n tweeen bent kun je elkaar nog afwisselen zodat een van de twee uit kan slapen maar als alleenstaande ouder is dat niet aan de orde.
Omdat opstaan tegelijk met mij kind voor mij een teken was van goed ouderschap (ieder z'n kronkel) ben ik tot nu toe trouw opgestaan als het schatje wakker was.
Het afgelopen jaar, sinds ze kan klokkijken eigenlijk, is daarbij de afspraak dat ze pas na 8.00 naar me toe mag komen. Dat deed ze dan ook stipt.
Maar afgelopen zaterdag hadden we een nieuwe afspraak.e is bijna 8 dus tijd voor een grote kinderafspraak.
Ik zou uitslapen en Anke zou zelf naar beneden gaan. Beneden zou ze eerst de hond uitlaten en daarna mocht ze spelletjes spelen op haar nintendo. Voor haar dus van belang dat ik zo lang mogelijk blijf liggen, kan zij lekker lang blijven spelen.
Om half 7 hoor ik d'r rommelen, om 6.45 komt ze zachtjes mijn kamer opsluipen om te fluisteren dat ze naar beneden gaat. Naar beneden gaan lukt nog niet helemaal geruisloos aangezien onderaan de trap de hond nog even geroepen moet worden, een keer of 5.
Ik roep nog naar beneden dat ze niet moet vergeten de achterdeur open te doen (zodat ze er weer in kan) en met een enorme klap slaat de voordeur achter haar dicht.
Drie minuten later enorm gebel aan de voordeur. Geroep door de brievenbus. Vergeten de achterdeur open te doen. Ik naar beneden om de deur open te doen. Resultaat 7.25 zit ik beneden.
Zondag doen we een nieuwe poging. Rond 7 uur wordt er even zachtjes gemeld dat ze naar beneden gaat maar heel zachtjes zal doen. Dat lukt aardig behalve het roepen van de hond en de deuren. Resultaat is wel dat ik weer rond half acht klaar wakker ben. Maar ik lig nog in bed, tot een minuut over hafl acht. Zacht gestommel op de trap, zacht handje op mijn wang: 'mama, ik kan niet bij de beschuiten, help je me even?' En daar zit ik weer, ruim voor acht uur beneden en wakker.
We gaan terug naar de oude regel, vanaf 8 uur bij mama in bed, lekker rustig!

discussies

Vooruit, ik ben er helemaal klaar mee.
Ik vind discussies afschuwelijk!
Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen er zeggen dol te zijn op discussies en opvallend is hoeveel mensen het ook daadwerkelijk menen. De meeste bedoelen volgens mij namelijk gewoon dat ze heel erg overtuigd zijn van hun eigen gelijk en er alles aan zullen doen om anderen er ook van te overtuigen en ik ben het spuug en spuugzat.
Ik hoef niet overtuigd te worden van iemands mening, als ie zijn mening geeft is het voor mij al duidelijk hoe die persoon er over denkt. en als iemand aangeeft vooral in zijn eigen mening geinteresseerd te zijn voel ik met niet uitgenodigd om de mijne te geven. En ik voel me al helemaal niet geroepen die ander van de mijne te overtuigen.
Een gesprek voeren bestaat in mijn beleving ook niet uit het tegen elkaar botsen van meningen.
De vraag is alleen hoe je een goed gesprek kunt voeren met iemand met wie je het structureel oneens bent zonder in een oeverloze discussie terecht te komen.
Ik heb de oplossing nog niet gevonden maar tips en ideeen zijn welkom.
Tot die tijd houd ik, ondanks mijn enorme frustratie over de kortzichtigheid van anderen bij tijd en wijle, mijn mening voor mezelf tenzij er op gevraagd wordt en hoop ik dat anderen dat ook doen.
Amen.

Oja, voor de duidelijkheid, mijn antiklaagbandje is kapot dus ik ga weer helemaal uit mijn dak!

socialistisch feminisme

Gisteren ben ik, dankzij een vriend van een vriendin, terecht gekomen bij een bijeenkomst van een groep mensen die zich bezighouden met socialistisch feminisme.
Nou beschouw ik mezelf als gematigd feministisch (voor gelijkheid maar niet bereid mijn bh daarvoor te veranderen) en gematigd liberaal (ieder eigen verantwoordelijkheid voor eigen leven met uitzondering van de mensen die echt niet voor zichzelf kunnen zorgen). Dit is natuurlijk allemaal redelijk kort door de bocht want net als ieder weldenkend mens ben ik vooral van de nuances. Ik ben er van overtuigd dat er niet een juiste manier is en dat iedereen wel iets bij te dragen heeft maar dat terzijde.
Goed, socialistisch feminisme dus en deze mensen namen deel aan een dag vol lezingen en discussies. Mijn vriendin en sloten aan voor het laatste discussieonderwerp. Iets over bimbo's en meer van dat soort veelzeggende termen. De kern van het verhaal ging in elk geval over sex, de rol van de media in de beleving van sex en de plek van de vrouw.
Er waren 3 sprekers waarvan 2 vrouwen en een man. Ik zal de lezingen kort samenvatten. de eerste vrouw sprak over plaatjes van vrouwen die tegenwoordig in media te zien zijn, plaatjes worden gefotoshopt en zijn niet reeel, zijn denigrerend voor vrouwen. Ik kon het verhaal niet goed volgen. De tweede dame vertelde een redelijk verwarend verhaal over alle vragen die de rol van sex in de media bij haar opriep en over boeken die ze daarover gelezen had, wat nog meer vragen bij haar opriep. De derde spreker was een man en hij praatte over de rol van sex maar ook over de rol van liefde en daarbij behorend de rol van de vrouw en de rol van de man.
Ik zal verder niet op de inhoud ingaan, hoewel ik het er niet mee eens was maar ik vond het niet mijn plek om daar iets mee te doen, dus ik heb het aangehoord en aanschouwd.
Het heeft mij verbaasd dat er nog mensen zijn met zulke extreme ideeen die ze zo hartstochtelijk uitdragen. Daarnaast viel het me op dat ze het alleeen uitdragen in eigen kring. Ik zie zulke mensen zelden op tv en ik hoor ook nooit van acties van ze om hun standpunten aan de man te brengen, uitdragen dus. Jammer, het zou erg goed zijn als er meer maatschappelijke discussie zou zijn over wat wij belangrijk vinden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat hoe meer discussies er zijn, hoe genuanceerder het beeld. en met een genuanceerd beeld is er plek voor iedereen in deze wereld.

is het al winter?

Er is iets vreemds met me aan de hand, al enkele dagen, misschien al wel een week.
Ik word wakker voor de wekker gaat!
Is dat raar? voor mij wel aangezien ik normaal gesproken zeker 3 keer de snoozeknop raak voor ik iets van wakker lijk. Maar het wordt nog gekker. Als ik wakker wordt, voor de wekker dus, dan heb ik ook echt zin om op te staan. Echt zin bedoel ik dan he. Zin om uit bed te springen, me aan te kleden en ..... naar buiten te gaan. Dit gedrag is me volkomen vreemd. Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt. Goed, ik spring dus uit bed, trek mijn kleren aan, schud de hond wakker en trek er opuit. Buiten is het donker en nattig en heerlijk. Ik voel me volstrekt waanzinnig maar ik geniet er echt van. De wandelingen worden steeds langer en helemaal koud en fris kom ik weer thuis.
Morgen ga ik nog een stapje verder, kijken hoe het is om een stukje te rennen. Let op, ik word echt nog eens een sportief type.

21 dagen zonder klagen

Gisteren heeft Sinterklaas een boekje in mijn schoen gedaan.
Een boekje over een betere wereld. Een wereld zonder geklaag, kritiek en geroddel.
Bij het boek hoort een armbandje, een paarse om precies te zijn.
De bedoeling van het armbandje is dat je, elke keer als je klaagt, roddelt of kritiek hebt, je je armbandje van pols verwisselt. Dit is als bewustwording.
Gisteren heb ik gelijk vol enthousiasme mijn armbandje om gedaan want ik ben geen klager, dacht ik. een paar voorbeelden:
"vind je dat normaal, ik ben geen persoonlijke opruimer" 9.00 tegen mijn dochter die haar pyjama op de grond in de kamer laat liggen nadat ze hem uitgetrokken heeft.
"Wat een rothond, dat beest luistert nooit" 9.05 over de hond van de buren die op bezoek was en onze tuin heerlijk vindt om te graven.
"Getver, wat een rotweer om naar buiten te gaan" 11.00 toen de hond naar buiten wilde.
"Sjit, kan het nou nooit eens gaan zoals ik wil" 12.00 als er een glas chocomel over de tafel valt.
En ga zo maar door.

Maar nu dus niet meer! Ik ga de uitdaging aan om 21 dagen achter elkaar niet te klagen, te mopperen en te roddelen. spannend!
Vandaag heb ik mijn armbandje slecht 17 keer van arm hoeven wisselen maar ik heb wel alle klachten in een zin als een wissel geteld.
Er valt nog veel te verbeteren dus.

nieuwe dingen

Tjeetje, ik ben behoorlijk nalatig geweest. Een maand lang niks laten horen.
Niet dat er nou zo bijzonder veel te melden is, ik heb een nieuwe baan en dat is het. Al mijn energie gaat in mijn baan op dit moment. Maar het is super!
Ik heb echt een leuke baan die goed past en het bevalt me bijzonder goed.
Alleen wel een beetje nieuw allemaal en dat kost tijd en energie. En dan blijft er niet veel over, eerlijk gezegd.

Afgelopen zaterdag ben ik nog op een feestje geweest van mijn oude werk. En ondanks dat het een heel leuk feest was ben ik zooo blij dat ik daar niet meer werk. Eens te meer een bevestiging dat ik de juiste keus heb gemaakt.

Dolgelukkig ligt voorlopig even stil. Het idee wat ik zelf zo geweldig vond blijkt helemaal niet aan te slaan en dat is eigenlijk ook wel prima. Ik vind het wel zo lekker rustig nu zonder dat ik me daar ook nog druk over hoef te maken.

Dus eigenlijk ben ik gewoon lekker blij en opgewekt, aan het werk in mijn nieuwe baan en thuis geniet ik van mijn rust.

marathon

Afgelopen zondag was in eindhoven de marathon.
En wij zouden meedoen.
Voor de zomervakantie kon je, als kind bij de buitenschoolse opvang, jezelf, en een ouder, opgeven om mee te lopen in de korein kinderloop. Drie kilometer van de marathon met allemaal kinderen en ouders over het pacours van de marathon. super spannend natuurlijk dus wij hadden ons daar voor opgegeven.
Voorafgaand aan de loop was er de mogelijkheid om een workshop te volgen en een paar keer te oefenen.
Allemaal hartstikke leuk dus daar gaven we ons ook voor op.
De workshop was het startschot voor de aanloop naar de grote dag van de marathon.
Tijdens het warmlopen begon het al een beetje te kriebelen, het was toch wel erg ver. De workshop werd gegeven op de kunstijsbaan waar nog geen kunstijs was dus daar konden we prima op lopen. Maar na een rondje rennen hadden mijn dochter en ik het al wel gezien. En toen moesten we er nog 8 om de 3 kilometer vol te maken. Phoe. Gelukkig waren er een heleboel leuke activiteiten om ons af te leiden van het aankomende leed.

De eerste oefenmiddag moesten we voorbij laten gaan zonder deelname en de tweede oefenmiddag zijn we vergeten. Ondertussen kwam de marathondatum steeds dichterbij en begon ik me toch wel zorgen te maken.
Ik, onsportief en mijn kind, zo mogelijk nog onsportiever of zoals ik mezelf liever voorhoud, erg efficient met lichaamsenergie. En daarnaast totaal niet behoeftig om ons helemaal in het zweet te werken.
Volkomen ongetraind moesten wij deelnemen aan een loopwedstrijd waar we niet voor geoefend hadden en waar ik erg tegenop begon te zien. Mijn dochter had het er ook steeds vaker over. "Het gaat niet om winnen he mam, als je meedoet is dat al goed genoeg."
De week voor het zo ver was begon ik me echt zorgen te maken. en mijn lijf ook. In die week ben ik namelijk zo vaak gevallen (letterlijk omgevallen, gewoon tijdens het wandelen) dat ik geen hele broek meer om mijn billen heb en ik het begon te zien als teken. en zo heb ik het ook opgevat. Een teken dat ik niet mee moet doen aan die marathon, dus heb ik afgezegd. Zelden voelde ik me zo opgelucht dat ik mezelf had ontslagen van een zelfopgelegde plicht.
Voor volgend jaar weet ik zeker, ik heb mijn lesje geleerd, ik geef me nooit meer op voor iets waar ik helemaal niet voor warm loop.

column

De columnwwedstrijd is een aflopende zaak.
Mijn column staat op pagina 9, ik ben vooruit gegaan.
Ik stond op pagina 14 dus ik ben gestegen.
Op de site van viva is een heftige discussie over de eerlijkheid van de columnwedstrijd.
Volgens vele dames gaat het helemaal niet eerlijk, en ik ben het daarmee eens.
De dame die op de eerste plaats staat staat daar al vanaf het begin en er hebben meer dan 2000 mensen op haar gestemd. Voor het contrast, op mij hebben 14 mensen gestemd.
Nou ben ik niet zo verzuurd hoor, ik ben al retetrots op mezelf dat ik heb durven publiceren. Maar het voelt wel oneerlijk. Niemand die nu nog een column uploadt heeft nog een kans. Dus de winnaar is al bekend, al duurt de wedstrijd nog een week.

Een ander ding wat ik heb ontdekt is dat het op internet stikt van de schrijfwedstrijden. Dus als je echt wilt publiceren of iets wilt winnen dan zijn er mogelijkheden genoeg.
Ik vraag me af hoe lang het duurt voor je ontdekt wordt, of voor je de moed verliest. En natuurlijke welke eerste is. In de meeste gevallen de laatste, maar stel je toch voor de eerste. En als dat een paar keer achter elkaar gebeurd dan voel je je toch helemaal de koning te rijk.
Lijkt me geweldig, toch maar eens proberen nog een verhaaltje uit mijn pen te persen.

spannend!

Oehoe,

Ik heb een column geschreven en geplaatst!!
Wow ik laat gewoon een van mijn schrijfsels meedoen aan een wedstrijd.
De viva column wedstrijd.
En je voelt hem al aankomen natuurlijk.
Ik ga jou vragen te stemmen!!
Jajaja, je kunt stemmen op de volgende link: http://www.viva.nl/viva-column/
Er staat een maffe foto van mij bij, dus schrik niet als je me niet herkent, hahaha.
Je moet je aanmelden en inloggen om te mogen stemmen maar dat kost niks (hooguit een paar minuten) en je wordt niet bedolven onder spam als je het doet.
En bedenk goed, je doet het niet alleen voor mij maar ook voor jezelf. Stel je toch eens voor, krantenkoppen vol over deze verpletterende leuke nieuwe columniste van de Viva. en daar heb jij dan aan meegeholpen, das toch een heerlijk vooruitzicht?!
Ow ja, je kunt ook prijs winnen, een prachtige camera, ook leuk toch.

Een klein dingetje, mocht je een van de andere verhalen nou beter vinden, dan... bedenk zelf maar wat je het beste vind. Ik ga je natuurlijk niks verplichten (snik).

De column gaat over mannen, tuurlijk wat anders. Maar meer verklap ik niet want dat zou zonde zijn, dat heb je niks meer om je op te verheugen.
Vooruit houd je niet langer in en STEM WENDIE
(voor alle mensen van mijn oude werk, klinkt bekend he!)

gebeld door de politie

vandaag ben ik gebeld door een agent uit Groningen. en dat is raar want ik kom daar nooit en ik ken daar ook niemand, dacht ik.
Wat was het geval:
Een aardige mevrouw belt me op, noemt haar naam en zegt dat ze van de politie in Groningen is, en gelijk erachteraan dat ik me geen zorgen hoef te maken, er is niks bijzonders aan de hand.
Heel vriendelijke dus.
Het probleem was het volgende, er was een portemonnee binnen gebracht op het bureau en daar zat een briefje in met mijn telefoonnummer. De portemonnee was waarschijnlijk van ene mevrouw van D, of ik die ken. Ik lang en hard nadenken maar zoals ik al zei, ken ik niemand in Groningen dus ik ontken het. Daarna vroeg ze of ik ene mevrouw L ken, want daar zat ook een briefje van in de portomennee. Mijn hersens kraakten en warempel, er kwan iets vaags omhoog borrelen. Ik kende zowel mevrouw van D als mevrouw L via mijn oude werk. Omdat ik de gegevens van deze dames niet parraat had heb ik de vriendelijke dame van de politie even later teruggebeld om haar aan de gegevens te helpen.
Tijdens dat tweede gesprek raak ik met haar aan de praat over haar manier van zakendoen. Ik vind het geweldig dat de politie zoveel moeite doet om de eigenaar van eeng evonden portomennee te traceren, en dat zeg ik tegen haar. Dat doen ze dus altijd! Altijd als ze iets belangrijks ontvangen gaan ze op zoek naar de eigenaar. Hierbij moet je vooral denken aan portomenees, portfeilles en handtassen maar dat is toch GEWELDIG.
Politie, je beste vriend, ik ben overtuigd.

stilte voorbij

Na het laatste bericht heb ik niet meer geschreven.
Al mijn energie heb ik nodig gehad voor het afronden van mijn werkzaamheden.
Nu zit het erop.
En nu merk ik pas wat een grote invloed het op mijn leven heeft gehad. Ik heb de laatste maanden nergens energie voor gehad wat buiten mijn werk lag.
En nu zit het erop en heb ik eerst een paar dagen geslapen, om bij te komen.
En na een paar extra vrije dagen mag ik volgende week bij mijn nieuwe werkgever beginnen.
Ik heb er superveel zin in.
Het grappige is dat ik nu ook weer zin krijg in andere dingen. een week vrij en ik heb allemaal leuke dingen in de planning. Allemaal leuke dingen voor mezelf.
Het is echt heerlijk dat ik een weekje voor mij alleen heb, mijn dochter lekker naar school en ik lekker thuis. Ik heb mooie stof gekocht en maak een leuk outfitje voor mezelf en een leuk jurkje voor anke.
en weer meer schrijven, ik ga er ook vanuit dat er weer onderwerpen langskomen.

Nieuwe baan

Hoera hoera hoera, ik heb een nieuwe baan.
Vanaf 1 oktober werk ik bij de bibliotheek in Eindhoven als assistent manager Vestigingen. Ik ben dolgelukkig ;-)
De bibliotheek is altijd een van mijn lievelings plekjes geweest om te zijn en nu mag ik voortaan 4 dagen in de week daar doorbrengen. Ik krijg een eigen kantoortje, voor mij alleen met een eigen bureau (voor het eerst in mijn leven). Geweldig.
Vrijdag ben ik gebeld dat ik aangenomen ben en gisteren heb ik een arbeidsvoorwaardengesprek gehad. Alles is in kannen en kruiken nu.
Twintig uur werken in de week en ruimte om me bezig te houden met dolgelukkig. Ik heb er ontzettend veel zin in en kan haast niet wachten tot het zo ver is.

De vakantie zit erop en we zijn weer thuis! HEERLIJK.

Ondanks de regen hebben we toch een hele fijne tijd gehad maar ik ben ook erg blij dat het er weer op zit.
Morgen beginnen we weer met het gewone leven. Vandaag is het nog was- en rommeldag en dan morgen: Naar school en werken. Ik kan nou niet zeggen dat ik overloop van de zin om weer te gaan werken maar ik ben wel erg gerust dat het normale ritme weer zijn weg gaat vinden in mijn leven. Vakantie is naast enorm plezierig ook de meest ongeorganiseerde tijd van het jaar (al is kerst nog net een tikkie erger). Het hele slaap, eet en dagritme ligt volkomen door de war. Maar vanaf morgen is dat weer afgelopen.
Zal ik iets over de vakantie vertellen? Het was allemaal niet zo heel spannend hoor. Anke heeft een week lang een kinderprogramma gevolgd en padden gezocht en ik heb me bezig gehouden met artistiek fotograferen. Je leest het goed, artistiek fotograferen, dat heeft dus niks te maken met mooie plaatjes maken maar plaatjes met een onderwerp, plaatjes die bijzonder zijn of plaatjes die iets te zeggen hebben. En binnen de context waren dat dan ook wel mooie plaatjes. Maar nu ben ik weer thuis en kijk ik naar de srapels foto's die ik heb gemaakt en denk ik ....... 'tja, toen was het heeel bijzonder maar nu lijkt het meer rommel' En dat zet me gelijk weer met mijn beide benen op de grond. Ik ben geen fantastische fotograaf en morgen moet ik gewoon weer werken voor mijn geld. Ontnuchterend maar ook wel fijn, alles gewoon weer bij het oude.

Komkommertijd

komkommertijd: periode in de zomer waarin er weinig nieuws is.( Van Dale online woordenboek)
Dit is de perfecte omschrijving van mijn leven op dit moment. Er is niks maar dan ook niks te melden omdat er werkelijk helemaal niks gebeurt.
Ik heb vakantie, dus ik ben thuis. Ik ga morgen op vakantie dus het enige waar ik me al dagen mee bezig houd is inpakken. Ik ben niet zo goed in op vakantie gaan, vandaag dat ik het ook zelden doe. Ik word er onrustig en nerveus van en bovendien heb ik een enorme hekel aan al dat gedoe vooraf. Om het mezelf lekker moeilijk te maken ga ik met de tent. Lekker primitef een beetje rondrommelen in de natuur ergens in Nederland. Het gorte voordeel van kamperen is dat alles zo lekker los en flodderig kan. Je wordt neit schoon in een campingdouche dus dat poog ik maar niet, ik douche voor de ilusie en om de geur enigzins binnen de perken te houden. Je loopt er altijd gekreukeld bij aangezien je spullen altijd opgefrot in een tas zitten en met eten maak je er ook maar wat van aangezien je zonder koelkast leeft blijft het beperkt tot soep en macaroni. Na een week heb ik het er helemaal mee gehad en ben ik bereblij dat ik weer naar huis mag en dat is ook wat waard.
Dit jaar heb ik mezelf ervan weten te overtuigen dat het stukken beter zal gaan dan vorige jaren. Mijn ervaringen zijn namelijk niet denderend. Vorig jaar ben ik niet weggeweest, ik had een puppy gekocht en 3 weken de tijd om het beestje een beetje aan ons te laten wennen.
Het jaar ervoor ben ik, als alleenstaaande moeder, met mijn kind naar een normale camping gegaan. Mijn dochter had haar arm in het gips en het regende, en regende, en regende en het regende nog meer. Dat was de eenzaamste afschuwelijkste vakantie ooit. Maar de vakanties de jaren ervoor tekenden zich ook niet door lieflijke huiselijkheid. We zijn een keer weggewaaid met de tent. We zijn een keer weggeregend. En voor deze kampeer ervaringen ben ik enkele keren naar een ver weg land geweest waar ik na 4-5 dagen ziek werd van de heimwee. Vakantie is dus helemaal mijn ding!
Dit jaar gaat het anders. Ik heb mooi weer besteld en we gaan naar een plek waar allerlei leuke dingen te doen zijn. Mijn dochter mag zich een week laten bezighouden door een team van leuke kinderanimeertypes en ik ga een fotocursus doen. Ik heb er wonder boven wonder enorm veel zin in.

EEN WONDER

Er is een ongelooflijk wonder gebeurd, ik zal het uitleggen.
Ik ben nogal een bijgelovige ziel, en gelovig en gevoelig. Ik ben dus ook al een tijdje erg geinteresseerd in het "vraag en je zult ontvangen" principe. Denk aan 'the secret', de wet van aantrekkingskracht en dat soort theorien. Ik vind het erg prettig om te geloven dat ik mijn leven in eigen hand heb. Om die reden probeer ik wat ik wil altijd zo duidelijk mogelijk te vragen wat ik wil, leuke man, fijne baan, dat soort dingen. Vandaag had ik een beetje de pe in, geen idee waarom maar ik voelde me een beetje rot, eenzaam en verlaten. Ik heb gevraagd om een oppepper. Iets, een teken of zo waar ik lekker blij van wordt. Ik hoopte eigenlijk op een reactie op een sollicitatie die ik onlangs heb gedaan maar die zat niet bij de post, alleen rekeningen. Daar knapte ik niet echt van op. Om mezelf wat op te fleuren ben ik naar de bibliotheek gegaan, van een boel boeken om me heen knap ik altijd wel op. En wat gebeurder er onderweg? Ik vind het echt geweldig. Tijdens het fietsen kijk om me heen en opeens zie ik daar, op de stoep iets liggen om te stoppen. Er lag daar een knisperig, nieuw briefje van 50 euro in de wind te wapperen. als ik om me heen kijk is er geen mens te bekennen. Ik stap van mijn fiets, kijk nog eens om me heen maar nog steeds geen mens. Ik bekijk het briefje goed maar volgens mij is het echt. HET IS ECHT!!! IK HEB GEWOON 50 EURO gevonden, zomaar!!! Het voelde als een teken, het teken waar ik om gevraagd heb. Ik heb om een teken gevraagd en ik heb 50 euro gevonden. Gelijk in de stad maar een leuk nieuw nagellakje gekocht, om het te vieren. Wat een bijzondere dag, voor een gelovige ziel als ik!

het gewone leven

De brieven zijn de de deur uit!!!

Naast al het dolgelukkig gebeuren doe ik ook nog wel eens dingen die niks met mannen, daten of werken te maken hebben. Normaal gesproken heb ik door de week een baan waar ik elke dag mijn energie aan besteed maar nu is het vakantie. En we hebben geluk, de dag dat ik vakantie kreeg begon de zon te schijnen, en dat doet ie nog. Dus doen we leuke dingen, dierentuin, speeltuin, zwembad in de tuin. Leuk allemaal maar met dit warme weer ben ik helemaa uitgeteld aan het einde van de dag. Vandaag is het echter nog erger dan eerdere dagen. Vandaag heb ik een lange wandeling gemaakt met de hond, althans dat was de bedoeling. De hond is het eerste het beste mailsveld ingevlogen en ik ben eromheen gerend. Ja je leest het goed, gerend. Het was afschuwelijk. Mailsvelden zijn echt gigantisch en omgeven door een sloot (deze dan in elk geval). Omdat ik na een half uur roepen echt in paniek begon te raken ben ik het veld in gegaan. Slechtste idee ooit. Een maisveld bestaat uit modder en brandnetels. Eerst raakte ik mijn schoenen kwijt in de modder (die bleven staan), toen op mijn blote voeten door de modder naar een plasje, om mijn voeten weer een beetje schoon te krijgen. Dat is dus niet gelukt! Met vieze voeten en vieze schoenen begaf ik me in het maisveld. Hard roepend op zoek naar mijn hond. Tijdens het struinen hoorde ik twee langskomende fietsers lachen: "Das balen als je hond in het mailsveld verdwijnt, die vind je nooit meer terug." De tranen sprongen in mijn ogen, daar stond ik dan, tot mijn enkels in de modder, met schoenen die zo vies waren dat ik ze niet meer aan kon, zoekend naar een hond van 20 centimeter hoog in een gigantisch maisveld waar ik niet eens bovenuit kwam. Hoe moest ik in vredesnaam dat rottige minihondje van me terugvinden. Volkomen overvallen door persoonlijke zieligheid en angst dat mijn hond kwijt was ging ik op een paaltje zitten om mijn modderschoenen weer aan te trekken. En toen, na bijna een uur door het maisveld te hebben gezworven stond daar kwispelend en hijgend een klein zwart hondje voor mijn neus. Wat was ik blij en wat had ik in een keer een hekel aan dit monster. Binnen een jaar is het haar gelukt mij in blinde paniek, op blote voeten door een maisveld te laten rennen. Wat een invloed, dat moet een man nog maar eens voor elkaar zien te krijgen.

twijfel

Tja, daar zit je dan, website verhuisd, uitnodigingen aangemaakt en zo goed als klaar om te verzenden. En nu durf ik niet meer.
Ik word verscheurd door twijfel. Wil ik wel een man? Ben ik niet geschikter als vrijgezel? Ik heb ene heel leuk huis gezien om te kopen. Maar als ik een huis ga kopen in mijn eentje past een man niet in het plaatje. Ik wil alles tegelijk en de ervaring die ik tot nu toe daar mee heb is dat ik eindig met lege handen. Geen huis gekocht omdat ik liever samen met iemand een huis wil kopen maar ook geen man omdat de juiste er toch niet bij zat. Maar het gaat verder dan dat. Ik twijfel zelfs of het wel een goed idee is. Wie ben ik om een man te 'willen' En wat als in mijn vriendenkring niemand mee wil werken? Of wat als er geen mannen zijn. Ik word helemaal knettergek van mezelf. Daarom heb ik plan opgesteld. Ik heb voor mezelf (en nu ook voor jullie, nieuwschierige zielen) een plan opgesteld. In dit plan kan het allemaal alleen niet meer tegelijk. Een hele stap vooruit voor iemand die eigenlijk nog in de kleuterfase "ik wil alles en ik wil het nu" is blijven hangen. Ik ga eerst kijken of ik een leuke man kan vinden op de manier zoals ik bedacht heb. Daaraan paralel loopt de opbouw van Dolgelukkig. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik daar mee aan de slag blijf. Hier richt ik me een jaar op, ongeacht de resultaten. Zijn de resultaten na een jaar zo dat ik, met partner verder door het leven wil dan is dat mijn focus. Heb ik na dat jaar nog niemand ontmoet dat ga ik me richten op een leven voor mij alleen (met kind en hond natuurlijk). Dat betekent, huis kopen, bedrijfsvisie wijzigen en carriere maken. Voor de rest laat ik me leiden door wat er langskomt dit komende jaar, en dat is heel wat want dat is bij mij altijd.
Blij dat mijn toekomst vooralsnog duidelijk is uitgestippeld, heerlijk gevoel voor een controlefreak als ik.

site weer verdwenen

De site is verhuisd naar de nieuwe host.
Helaas pindakaas is daarmee alles wat ik erop had staan ook foetsie.
Het staat nog wel op mijn pctje maar met het nieuwe host programma krijg ik het niet geupload.
GRRRRR
Ik heb dus bijzonder weinig te bloggen, ga stoeien met het nieuwe programma om alles weer in orde te maken.

sprookje

Er was eens een vrouw, nee een prinses (waarom ook niet). Het was een geweldig leuke, lieve en aardige prinses (hahaha, tuurlijk) met een lief klein prinsessenkind van 7 jaar.

Samen woonden ze in een klein huisje en ze waren heel tevreden. Er was een ding dat de prinses miste in haar leven. Een Prins. Er waren wel prinsen gepasseerd maar die bleken toch niet haar prins te zijn (of het was een vermomde kikker). Op een dag was de prinses het zat. Ze zette een streep onder al haar niet-zo-lang-en-gelukkige relaties, zei alle nepprinsen vaarwel en ging op pad. Langs velden en wegen, door diepe dalen en over hoge bergtoppen ging haar reis. Maar waar ze ook zocht, geen prins te bekennen. Wanhopig vroeg ze de maan om hulp, daarna de zon, de sterren en de wind maar zij konden haar niet helpen. De prinses ging op een rots zitten en barstte in tranen uit. Toen ze opkeek zag ze een mooie fee voor haar staan. “Vraag het je vrienden, zij zullen je helpen,” zei de fee, en toen verdween ze weer.

De prinses veegde haar tranen van haar wangen, rechtte haar rug en schreef haar vrienden een brief:

Allerliefste vrienden en vriendinnen.

Ik zoek een prins voor mij alleen,

Zoals hij is er maar een,

Overal heb ik gekeken,

Maar tot nu toe ben ik nog niet bezweken.

Help mij met het zoeken naar de man,

Die mijn hartje winnen kans

Met alle liefde,

Prinses Wendie

De prinses stuurde de brief naar al haar vrienden en bekenden. Daarna ging ze op vakantie.

Toen ze terugkwam kon ze haar ogen niet geloven. Er was post van prinsen die haar wilde leren kennen. En de prinses wilde dat maar al te graag. Met alle prinsen ging ze een dagje op pad. Ze waren allemaal heel aardig maar er was er een, die was bijzonderder dan alle andere prinsen die ze ooit had ontmoet. Ze keken elkaar in de prinselijke ogen, veegde alle stofnesten uit hun leven, sloten een prinselijk verbond en bouwden hun eigen kasteel. Daar leven ze nog steeds. Al lang en dolgelukkig.

Zucht, zo wil ik het!

afscheid

Het grote afscheid is begonnen.
Alle foute mannen (en neem van mij aan, ik ken er aanzienlijk wat) zeg ik vandaag gedag.
Knopen in mijn maag en hartkloppingen maar het is tijd.
Ik ga ruimte maken voor een nieuwe relatie en daarin is geen plek voor oud hartezeer, jaloezie en andere gevoelens die niets met een nieuwe man te maken hebben.
Met melancholische gevoelens kijk ik terug naar de mannen die ik mijn hart heb gegeven en die er niks mee konden. Want uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zo'n naieve ziel ben die gelooft in sprookjes en vooral in ze leefden nog lang en gelukkig. Tot nu toe was dat echter niet met mij.
Mijn oude leven, zeg tot een jaar of 7 geleden, tekende zich door een opeenvolging van mannen die vaak geen enkele betekenis voor mij hadden behalve ego opkrikkers. Een paar mannen wisten me echt te raken en ik weet niet dat ze zich daarvan bewust zijn geweest. Ik zal ze niet bij naam noemen (wat een illusie, net of de mannen waar ik zo verkikkerd op ben geweest hetzelfde voor mij voelen, als ze uberhaupt nog weten wie ik ben) maar toch wil ik het graag gezegd hebben.
Lieve mannen, Ik heb jullie liefgehad, een voor een. Ik heb om jullie gehuild en pijn gehad ( echt godschruwelijk, hartverscheurend veel pijn). Ik ben verhuisd naar afgelegen plaatsen, heb op mijn tong gebeten, gevochten en weer gehuild. Ik had geen idee hoe het moest maar jullie hebben het me geleerd, alles.
Liefde is niet vechten voor een man. Liefde is niet de halve nacht wakker liggen en bidden dat hij jou ook leuk vindt. Liefde is niet verhuizen in de hoop dat het dan goed komt. En liefde is zeker niet een pakket eisen stellen zonder ook maar een een ding terug te geven.
Lieve mannen, ik heb mijn best gedaan en ben door schade en schande wijs geworden. Ik heb behoorlijk wat lessen over leven en liefde geleerd. En daar bedank ik jullie voor. Zonder jullie was het zeker nooit gelukt om zo ver te komen als ik nu ben.
Ik ga nu al wat geleerd heb samenvoegen tot een nieuwe manier van liefhebben. En daarmee zeg ik jullie allemaal gedag. Het was me een waar genoegen een stukje mee te mogen op jullie levenspad en het was fijn dat je er was op het mijne. Ik wens jullie allemaal het allerbeste, een dolgelukkige toekomst!

dolgelukkig niet meer online

Denk je dat je het voor elkaar hebt, knalt de server eruit. zo dat is eruit.
Heb ik eindelijk, eindelijk na lang ploeteren de website online. En iedereen laten weten dat de website online is klapt de server eruit. Niks website, niks mail. Ik voel me helemaal afgesloten.
Het is een teken, ik weet het zeker.Vandaag ben ik dus de hele dag op zoek geweest naar een niewe hosting service. Wat een ellende. Er zin echt honderduizend van die bedrijven met allemaal ongeveer dezelfde diensten tegen ongeveer dezelfde prijzen. Tig vergelijkingsites met elkaar buitengewoon sterk tegensprekende berichten. Hele ochtend aan besteed en nu uiteindelijk een gekozen. Geen idee waarom hun precies. Hun lay out sprak me erg aan en de taal was duidelijk en ze hadden voorbeelden van klanten, erg prettig. Bovendien is de prijs duidelijk en hebben ze goede mogelijkheden om gigantisch uit te breiden. mocht het nodig zijn.
Ok, tot zover alles duidelijk. Alleen een klein dingetje. Om me aan te melden moet ik wel mijn oude hostigservice stopzetten. En daar zit hem de crux. Mijn website draait nog op de server van de man die me de website heeft gegeven. En van die man krijg ik nog steeds een beetje knikkende knietjes. Daarom is het teken. Ik moet los van die bibberende benen voor een man die ik al anderhalf jaar ofzo niet meer heb gesproken. LOS moet ik. Dus vandaag heb ik geprobeerd hem te bellen. Alle moed verzameld, nummer opgezocht, diep adengehaald en gebeld. Je raadt het al.... niet thuis. Wordt vervolgd.

de website is online

De website is online lalalala
Ik ben zo blij als een kind. Vandaag heb ik op iedere pc die ik tegenkwam gekeken of ie het daar ook deed en raad eens.... Hij deed het!
Ik ben helemaal door het dolle heen en supertrots op mezelf. Ik heb eeen website gemaakt lalalala.
Deze week ga ik de brief afmaken voor mijn vrienden en bekenden en dan kan ik aan de slag. Ik ben ook begonnen me te verdiepen in andere manieren om een website te maken want eigenlijk is dat gewoon heel erg leuk werk om te doen. Dus daar wil ik wel wat meer van weten.
Mijn visitekaartjes zijn binnen en ik heb btw aangifte gedaan ( niks aan te geven maar toch, wel aangifte gedaan). Ik voel me bijna groot, en ik heb er zin in, lalalala

Dolgelukkig?

Nu ik bezig ben met het schrijven van de teksen voor de website van Dolgelukkig word ik gekweld door de vraag: "Waar word ik dolgelukkig van?" Als eerste antwoorden komen er dingen naar boven als veel geld, heel veel nieuwe schoenen, nooit meer hoeven werken, altijd uitslapen. Hoelang ik hierover nadenk ik meer ik tot de conclusie kom dat dat het allemaal niet is. Ik word wel gelukkig van uitslapen, een keer omdat ik dat normaal niet doe. Ik word ook wel gelukkig van niet werken, maar alleen omdat het afgewisseld wordt met wel werken. En van veel geld wordt ik niet gelukkig, het wordt me alleen wat makkelijker gemaakt om de juiste voorwaarden in mijn leven te creeeren om comfortabel te leven. Naarmate ik meer meer lagen van mijn dolgelukkige uitje afpel kom ik steeds meer tot de kern en dan blijven er 2 dingen over. Ik word dolgelukkig als ik kan doen waar ik zin in heb. Dat houdt voor mij in dat ik op tijd op sta en dan dingen ga doen. Tuinieren is iets waar ik erg blij van word. Of knutselen, klussen en koken. Dingen creeeren, maken of verfraaien, dat is wel iets waar ik erg blij van wordt. Daarnaast komt er ook steeds weer het idee naar boven dat ik de dingen goed wil doen. En dan is goed daarin niet het tegenovergestelde van fout maar meer een ander woord voor juist. Ik vind het fijn om me aan de regels te houden. Ik ben trots op mezelf als ik de hondepoep van mijn hond opruim. Ik ben trots als mijn dochter in het bos de troepjes opraapt en ze in de prullenbak gooit omdat ze het zo lelijk vindt, die snippers in het bos. Ik ben trots op mijn milieubewuste inslag waardoor ik al mijn afval scheidt en zelf mijn tasje meeneem naar de supermarkt. Ik vind het fijn om mensen te helpen, ik vind het prettig om te glimlachen als ik iemand tegen kom en ik zal altijd proberen om de kassiere even persoonlijk aan te kijken als ik mijn boodschappen afreken.
Val al die kleine dingen word ik dolgelukkig. en waar ik ook dolgelukkig van word is dat ik dat nu allemaal mag gaan toepassen in mijn bedrijf. Iets minder gelukkig word ik van hoe ik dat moet gaan doen, maar ik weet zeker dat als ik daar uit ben, dat ik daar dan ook weer dolgelukkig van word.
Goed, ik word een beetje onpasselijk van het hoge zever gehalte van het bovenstaande stukje, helaas voor mijn anti-zweverige-ik, het is niet anders.

bloot

De allergrootste zorg van het daten via internet is het jezelf blootgeven.
Op een anonieme site maakt dat allemaal niet zo heel veel uit, een groot aantal anonieme mannen leest mijn profiel en denkt bij zichzelf : 'Wow, lekker ding/wat een monster' en reageert, of niet.
Maar nu, via dolgelukkig gooi ik mezelf open op internet en nodig ik al mijn bekenden, vrienden en familie uit om een kijkje te nemen en om mensen mee te nemen. Dat is eng. Omdat ik mijn idee wil testen heb ik bedacht dat het een goed idee is om al mijn eigen avonturen open en bloot leesbaar te maken op de site. Nu zit ik de site te maken en vraag ik me af of het wel zo'n goed idee is. Het zit zo, aan een potentiële kandidaat wil ik laten weten hoe leuk ik ben. Maar ik heb er geen enkele behoefte aan mijn , bijvoorbeeld, ouders te laten weten hoe zwoel en sexy ik kan zijn. Maar dat maakt wel een wezenlijk deel uit van wie ik ben, en ook van wat ik mijn toekomstige man wil laten weten. Hij moet het wel een beetje warm van me krijgen. Hetzelfde geldt voor mijn lichaamsbouw. Ik ben niet de slankste (bij lange na niet) maar ik vind het ook weer een beetje te ver gaan om dat zo letterlijk op de website te zetten. Ook omdat ik niet op zoek ben naar een man die per definitie op volslanke vrouwen valt. Kinderen precies hetzelfde, ik heb een kind maar vind een man met een kind best wel lastig, maar dat zet ik er liever niet op, aangezien dat mijn ervaring is tot nu toe en het kan natuurlijk altijd anders. Als laatste wil ik koste wat kost voorkomen dat mijn profiel, op mijn eigen site, in mijn nieuw bedachte concept helemaal hetzelfde wordt als al die miljoenen profielen die al bestaan bij al die datingsites waar ik nu juist geen deel van uit wil maken. Een onmogelijke taak? Het proces van schrijven, schrappen, schrappen en schrappen is begonnen.

begrafenis

Vandaag was ik op een begrafenis. Heel droevig en ik werd erg gegrepen door het verdriet. Het raakte me nogal. Wat echter veel opvallender was was de koffietafel na de begrafenis. Zoals gebruikelijk in Brabant is er bij een grote gebeurtenis zoals een begrafenis na afloop een koffietafel. Koffie, thee en broodjes, meer moet je je er niet bij voorstellen. Tijdens de koffietafel gaat het gesprek al snel over iets anders dan over de overledene of diens familie. Persoonlijke gesprekken komen op gang en het lijkt een omslagpunt, er kan weer gelachen worden ondanks het achterliggende leed. Ik kwam te praten met iemand die ik vertelde over mijn idee om iets met daten op internet te gaan doen en dan vooral mijn idee om mezelf als eerste testpersoon te gebruiken. Uiteraard vroeg zij mij wat mij ideale dat zou zijn, ik ben dit gewend en kan hier dus ook kort en krachtig over zijn. Ik weet heel duidelijk wat voor type man ik zoek. Haar eerste reactie: 'Ow, die ken ik nog wel een!' Mijn gezicht veranderde in een groot vraagteken. 'Goh, leuk, lijkt me wel wat' mompelde ik terwijl ik nog helemaal niks gehoord heb over de man in kwestie. Punt is dat ik dit soort reacties erg vaak krijg. Ik krijg alleen de bijbehorende mannen nooit te zien. Even tellen, alles bij elkaar heb ik een zus die iemand kent, een vriendin die nog een vriend heeft, een collega met een geschikte broer, en nu dus deze nieuwe bekende met een man in de aanbieding. Dit is mijn markt!!! Al die geschikte mannen die binnen een of twee tussenpersonen van mij verwijderd zijn. Ik ga ze ontmoeten, ik zal ze ontmoeten. Het komt, het proces is onomkeerbaar. Mannen let op, ik kom eraan (ooit, hoop ik, denk ik, probeer ik, ok?)

afleiding

Er komt best veel kijken bij het opzetten van een eigen bedrijf.
Ik doe hard mijn best om mijn aandacht erbij te houden maar vandaag viel het me zwaar.
Volgens mij heb ik het nog niet verteld maar de bedoeling van mijn bedrijf is dat er contact gelegd gaat worden. Een soort datingsite maar dan anders, leg ik later nog wel eens uit. Goed, daten dus en daarbij ben ik de eerste proefpersoon van mijn eigen concept. Ik ben dertiger, single en toe aan een nieuwe relatie. Duidelijk tot zover lijkt me. Ik zet mezelf de markt in en de mannen komen op me af gevlogen als bijen op een pot honing. Tot nu toe heb ik nog niet echt stappen ondernomen, alleen plannen gemaakt. Maar vandaag was het warm! en als het warm is kan ik nog maar aan een ding denken en dat is, nog meer warmte. Warme zwetende lijven bij elkaar, een beetje plakkerig, lakens een beetje nattig, ach, je kunt je er vast iets bij voorstellen. Het gevolg is dat ik me niet kan concentreren op daten. Want als je zin hebt in lichamelijke actie dan kun je niet rustig nadenken over daten. Daten gaat over jezelf lief en leuk presenteren, en zweterig en plakkerig lijkt me niet een al te beste eerste indruk maken.
Daarom heb ik vandaag aandacht besteed aan het maken van visitekaartjes, om af te koelen.
Vistaprint blijft me vanaf mijn scherm toeschreeuwen dat ik 250 kaartjes gratis kan laten maken. Maar dan wel in hun standaard opmaak, met hun logo op de achterkant. Als ik het wil zoals ik bedacht heb, met mijn eigen tekst en mijn logo op de achterkant kom ik op het magnifieke bedrag van 27 euro en nog iets. Gratis amehoela, ik ben gelijk bekoeld.

start dolgelukkig

Vanaf vandaag kun je hier lezen wat er allemaal gebeurt met Dolgelukkig.
Dolgelukkig is mijn bedrijf. Mijn naam is Wendie en ik ben de eigenaar.
Het hele proces van het opzetten van een internetbedrijf en alles wat daarbij komt kijken ga ik documenteren. Wellicht leuk voor een ieder die geinteresseerd is. Maar vooral belangrijk voor mij. Voor de duidelijkheid, ik hoop namelijk door het openlijk uiten van mijn ideeen en gedachten dat ze goed vorm zullen krijgen. Zodat Dolgelukkig een stabiele basis krijgt en het uit kan groeien tot een prachtig florerend bedrijf waar ik en al mijn klanten dolgelukkig van zullen worden.
Ik besef dat ik, door alles hier open en eerlijk op het net te gooien, het risico loop dat anderen er met mijn idee vandoor gaan. Echter, ik ben zo'n voorstander van openheid en eerlijkheid dat ik erop vertrouw dat dat niet gebeurt.