vandaag ben ik gebeld door een agent uit Groningen. en dat is raar want ik kom daar nooit en ik ken daar ook niemand, dacht ik.
Wat was het geval:
Een aardige mevrouw belt me op, noemt haar naam en zegt dat ze van de politie in Groningen is, en gelijk erachteraan dat ik me geen zorgen hoef te maken, er is niks bijzonders aan de hand.
Heel vriendelijke dus.
Het probleem was het volgende, er was een portemonnee binnen gebracht op het bureau en daar zat een briefje in met mijn telefoonnummer. De portemonnee was waarschijnlijk van ene mevrouw van D, of ik die ken. Ik lang en hard nadenken maar zoals ik al zei, ken ik niemand in Groningen dus ik ontken het. Daarna vroeg ze of ik ene mevrouw L ken, want daar zat ook een briefje van in de portomennee. Mijn hersens kraakten en warempel, er kwan iets vaags omhoog borrelen. Ik kende zowel mevrouw van D als mevrouw L via mijn oude werk. Omdat ik de gegevens van deze dames niet parraat had heb ik de vriendelijke dame van de politie even later teruggebeld om haar aan de gegevens te helpen.
Tijdens dat tweede gesprek raak ik met haar aan de praat over haar manier van zakendoen. Ik vind het geweldig dat de politie zoveel moeite doet om de eigenaar van eeng evonden portomennee te traceren, en dat zeg ik tegen haar. Dat doen ze dus altijd! Altijd als ze iets belangrijks ontvangen gaan ze op zoek naar de eigenaar. Hierbij moet je vooral denken aan portomenees, portfeilles en handtassen maar dat is toch GEWELDIG.
Politie, je beste vriend, ik ben overtuigd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten