Wachten

Ik zit te wachten
in de sneeuw,
het is koud en ik ben helemaal alleen.
Wachten in m'n eentje,
is een cadeautje voor mezelf
een momentje tijd
voor mij alleen
of voor twitter
of blogger.
En nu is mijn momentje
voorbij

carnaval

Het is weer carnaval!


Was ik in eerdere tijden altijd een actieve deelnemer in het carnaval merk ik dat het mij de laatste jaren niet meer kan bekoren. Ik vind het te druk, de muziek te hard, de lucht te warm en de mensen vervelend.
In mijn ogen kan dit maar een ding betekenen; Ik word oud (of hypergevoelig maar voor die optie ben ik nog niet klaar). OUD dus!
Nou ben ik natuurlijk onlangs 35 geworden, wat nog piepjong is vergeleken met anderen maar toch voel ik me af en toe oud, zoals gisteren.
Gisteravond ben ik carnaval gaan vieren, met vriendinnen, zoals we al jaren doen. Speciaal voor de avond had ik een outfitje gemaakt (truitje met bloemen) en ik had bloemen op mijn gezicht geschminkt (d of t, ik heb geen idee). Helemaal startklaar met de bus naar het station. Daar was het al loeidruk, vergelijkbaar met een voetbalwedstrijd maar in plaats van in rood wit waren mensen nu in allerlei kleuren uitgedost, prachtig om te zien. Ik heb dan ook buiten gewacht.
Mensen zagen er prachtig uit maar eerlijk, het was wel een beetje koud om buiten mensen te gaan staan kijken.
Iedereen was vrolijk en wij togen naar de grote tent op de markt (dit alles gebeurde in Eindhoven, voor de nieuwschierige zielen). Daar aangekomen werd ik overvallen door een claustrofobisch gevoel wat volkomen onverklaarbaar was aangezien ik normaal gesproken dol ben op druk feestgedruis. Een van de meisjes wilde de tent in en alles in mij schreeuwde dat ik dat juist niet wilde.
Gelukkig (voor mij) bleven we maar kort waarna we een rustiger stukje Eindhoven op zochten.Wat mij betreft hadden we daar tot sluitingstijd kunnen blijven maar ik had duidelijk geen vetorecht. Na een paar uur dansen was het uiteindelijk tijd om naar huis te gaan, althans, ik vond het tijd om naar huis te gaan. Mijn voeten deden zeer en ik was moe, ik baalde van al die dronken mensen de muziek was veel te hard.
Thuis, in bed, in mijn eentje lag ik nog even te evalueren over wat er was gebeurd. Ik had het leuk gehad dat was zeker, maar ik had ook hele niet-leuke momenten gehad. Het was alsof ik op het verkeerde feest terecht was gekomen.
Dus nu, de volgende ochtend, kan ik met een enigzins opgelucht gemoed zeggen; carnaval is leuk maar ik ga morgen weer lekker werken!

verjaardag

gisteren heb ik mijn 35e verjaardag gevierd.
Voor het eerst heb ik mijn verjaardag op een 'grotemensen-manier'gevierd. Zolang ik me kan herinneren heb ik veel waarde gehecht aan het vieren van mijn geboortedag, ook tijdens mijn volwassen leven. Dit in tegenstelling tot de volwassenen om mij heen die, volgens eigen zeggen, geen enkel belang hechten aan hun verjaardag en er geen enkele moeite mee hebben om die dag niet te vieren. Dat gevoel heb ik nooit, gehad en ik kan me er ook niks bij voorstellen. Ik heb daar geen behoefte aan maar aangezien het echt heel erg niet stoer is om je verjaardag leuk te vinden, je erop te verheugen en blij te zijn met cadeautjes en daar ook nog wat voor te wensen hebt heb ik mijn verjaardaggevoel altijd nogal low profile gehouden. Want als ik ergens belang aan hecht dan is het natuurlijk; net als de anderen.

Goed, gisteren dus voor het eerst. Om de 3 weken volg ik op woensdag een opleiding voor mijn werk en die opleidingsdag viel dit jaar samen met mijn verjaardag. Aangezien ik het er toch niet voor over had om een opleidingsdag te missen en vrij te nemen, toch maar naar utrecht getogen, overigens wel met gebakjes (zelf gemaakt).
De dag verliep normaal en van een jarigheidsgevoel was nog geen sprake, maar aangezien dit jaar anders was dan eerdere jaren baarde me dat geen zorgen. Om 4 uur, de opleiding was afgelopen. gehaast terug naar het station om me in het feestgedruis te storten dat bij mij thuis al was begonnen. Tja, op het station van Utrecht bleek dat er geen treinen rechtstreeks naar den Bosch reden (en dus ook niet naar eindhoven) omdat er een boot tegen een brug was gevaren. Goed, geen probleem ik ben flexibel(hoop ik) dus de feestgangers gebeld dat ik later zou arriveren en op de trein naar Nijmegen gestapt. In de volle trein heb ik me in moeten houden om niet (als een klein kind) tegen iedereen te schreeuwen dat ik jarig was die dag en dat ze me best mochten feliciteren maar vol trots kan ik melden dat het is gelukt.
Met een vertraging van 1,5 uur eindelijk, eindelijk in Eindhoven aangekomen.


Bij aankomst in mijn huis barstten mijn familieleden uit in gezang, werden er cadeaus in mijn armen gedeponeerd en kon ik gelijk aan het uitpakken (das altijd goed voor je jarigheidsgevoel). De wii, die uit de verpakking kwam (wist ik al maar toch een heeeeeeeele leuke verassing) moest natuurlijk gelijk aangesloten aangezien er 3 kinderen ronddartelden ging dat niet op een ontspannen manier. Intussen probeerde ik wat te eten en mijn rol als gastvrouw weer op me te nemen (mijn moeder en mijn zus hadden die zich toegeëigend en ik wilde hem terug).
De wii was binnen een mum van tijd aangesloten, ik had mijn eten naar binnen gewerkt (geen idee meer wat het was, alleen maar dat het eigenlijk te veel was) toen het eerste bezoek alweer vertrok (kleine kinderen moeten nl. op tijd naar bed). Mijn eigen kind was ook aan een rustmomentje toe dus die heb ik zelf naar bed gebracht. Tijdens het naar-bed-breng-ritueel stond er bezoek voor de deur, gelukkig voor mij zat mijn moeder nog in de gastvrouwenrol dus die werden goed ontvangen.
Samen met het bezoek heb ik de wii uitgeprobeerd. Om half 10 was iedereen het zat en zijn ze allemaal naar huis gegaan.
Alles wat ik aan verjaardaggevoel ervaarde is samengepakt in twee en een half uur in plaats van verspreid over een hele dag. en ondanks dat ik verder geen visite heb gehad behalve mijn familie en de buren voelde ik me 's avonds in bed toch stiekem nog even heel erg jarig.