update

hier dan eindelijk een berichtje.
waarom ben ik zo lang afwezig geweest?
ik zal het je vertellen:
In mijn brein had zich een idee geplant
Mijn website moest professioneler. Als ik de website af had zou ik de blogger blogs importeren en samenvoegen en alles over laten gaan in een nieuwe blog.
En zo geschiedde. Na uitgebreid onderzoek, aanschaf van verschillende boeken besloot ik voor wordpress als cms systeem. Gratis, makkelijk en zeer uitgebreid.
voor de site heb ik wordpress geïnstalleerd, een vormgevingkje uitgezocht, opmaak gemaakt, tekst ingevoegd, foto's geplaatst en klaar..... zou je denken.

geen website te vinden, nergens (alleen de werkpagina kon ik vinden)

grrrrrr, alles eraf gehaald en opnieuw geïnstalleerd een vormgevingkje uitgezocht, opmaak gemaakt, tekst ingevoegd, foto's geplaatst en klaar..... zou je denken.

mooi niet dus, plaatjes stonden allemaal door elkaar, links werkte niet, pagina's waren danig in de wat........

grrrrrrr grrrrrr, alles eraf gehaald en opnieuw geïnstalleerd een vormgevingkje uitgezocht, opmaak gemaakt, tekst ingevoegd, foto's geplaatst en klaar..... zou je denken.

website gevonden, plaatjes staan goed teksten goed, links werken. even proberen in een andere browser..............

grrrrrgrrrrrrrgrrrrrr doet het alleen in Internetexploreer.

alles eruit geknikkerd en pauze genomen.


En nu?

nu maak ik een nieuwe site met een ander programma, een programma waar iemand die ik goed ken zeker mee kan werken, iemand die heeft aangeboden te helpen als ik er zelf niet uitkom.
Lijkt me toch een beejte veiliger voor mijn gemoedstoestand.

Later meer

Wachten

Ik zit te wachten
in de sneeuw,
het is koud en ik ben helemaal alleen.
Wachten in m'n eentje,
is een cadeautje voor mezelf
een momentje tijd
voor mij alleen
of voor twitter
of blogger.
En nu is mijn momentje
voorbij

carnaval

Het is weer carnaval!


Was ik in eerdere tijden altijd een actieve deelnemer in het carnaval merk ik dat het mij de laatste jaren niet meer kan bekoren. Ik vind het te druk, de muziek te hard, de lucht te warm en de mensen vervelend.
In mijn ogen kan dit maar een ding betekenen; Ik word oud (of hypergevoelig maar voor die optie ben ik nog niet klaar). OUD dus!
Nou ben ik natuurlijk onlangs 35 geworden, wat nog piepjong is vergeleken met anderen maar toch voel ik me af en toe oud, zoals gisteren.
Gisteravond ben ik carnaval gaan vieren, met vriendinnen, zoals we al jaren doen. Speciaal voor de avond had ik een outfitje gemaakt (truitje met bloemen) en ik had bloemen op mijn gezicht geschminkt (d of t, ik heb geen idee). Helemaal startklaar met de bus naar het station. Daar was het al loeidruk, vergelijkbaar met een voetbalwedstrijd maar in plaats van in rood wit waren mensen nu in allerlei kleuren uitgedost, prachtig om te zien. Ik heb dan ook buiten gewacht.
Mensen zagen er prachtig uit maar eerlijk, het was wel een beetje koud om buiten mensen te gaan staan kijken.
Iedereen was vrolijk en wij togen naar de grote tent op de markt (dit alles gebeurde in Eindhoven, voor de nieuwschierige zielen). Daar aangekomen werd ik overvallen door een claustrofobisch gevoel wat volkomen onverklaarbaar was aangezien ik normaal gesproken dol ben op druk feestgedruis. Een van de meisjes wilde de tent in en alles in mij schreeuwde dat ik dat juist niet wilde.
Gelukkig (voor mij) bleven we maar kort waarna we een rustiger stukje Eindhoven op zochten.Wat mij betreft hadden we daar tot sluitingstijd kunnen blijven maar ik had duidelijk geen vetorecht. Na een paar uur dansen was het uiteindelijk tijd om naar huis te gaan, althans, ik vond het tijd om naar huis te gaan. Mijn voeten deden zeer en ik was moe, ik baalde van al die dronken mensen de muziek was veel te hard.
Thuis, in bed, in mijn eentje lag ik nog even te evalueren over wat er was gebeurd. Ik had het leuk gehad dat was zeker, maar ik had ook hele niet-leuke momenten gehad. Het was alsof ik op het verkeerde feest terecht was gekomen.
Dus nu, de volgende ochtend, kan ik met een enigzins opgelucht gemoed zeggen; carnaval is leuk maar ik ga morgen weer lekker werken!

verjaardag

gisteren heb ik mijn 35e verjaardag gevierd.
Voor het eerst heb ik mijn verjaardag op een 'grotemensen-manier'gevierd. Zolang ik me kan herinneren heb ik veel waarde gehecht aan het vieren van mijn geboortedag, ook tijdens mijn volwassen leven. Dit in tegenstelling tot de volwassenen om mij heen die, volgens eigen zeggen, geen enkel belang hechten aan hun verjaardag en er geen enkele moeite mee hebben om die dag niet te vieren. Dat gevoel heb ik nooit, gehad en ik kan me er ook niks bij voorstellen. Ik heb daar geen behoefte aan maar aangezien het echt heel erg niet stoer is om je verjaardag leuk te vinden, je erop te verheugen en blij te zijn met cadeautjes en daar ook nog wat voor te wensen hebt heb ik mijn verjaardaggevoel altijd nogal low profile gehouden. Want als ik ergens belang aan hecht dan is het natuurlijk; net als de anderen.

Goed, gisteren dus voor het eerst. Om de 3 weken volg ik op woensdag een opleiding voor mijn werk en die opleidingsdag viel dit jaar samen met mijn verjaardag. Aangezien ik het er toch niet voor over had om een opleidingsdag te missen en vrij te nemen, toch maar naar utrecht getogen, overigens wel met gebakjes (zelf gemaakt).
De dag verliep normaal en van een jarigheidsgevoel was nog geen sprake, maar aangezien dit jaar anders was dan eerdere jaren baarde me dat geen zorgen. Om 4 uur, de opleiding was afgelopen. gehaast terug naar het station om me in het feestgedruis te storten dat bij mij thuis al was begonnen. Tja, op het station van Utrecht bleek dat er geen treinen rechtstreeks naar den Bosch reden (en dus ook niet naar eindhoven) omdat er een boot tegen een brug was gevaren. Goed, geen probleem ik ben flexibel(hoop ik) dus de feestgangers gebeld dat ik later zou arriveren en op de trein naar Nijmegen gestapt. In de volle trein heb ik me in moeten houden om niet (als een klein kind) tegen iedereen te schreeuwen dat ik jarig was die dag en dat ze me best mochten feliciteren maar vol trots kan ik melden dat het is gelukt.
Met een vertraging van 1,5 uur eindelijk, eindelijk in Eindhoven aangekomen.


Bij aankomst in mijn huis barstten mijn familieleden uit in gezang, werden er cadeaus in mijn armen gedeponeerd en kon ik gelijk aan het uitpakken (das altijd goed voor je jarigheidsgevoel). De wii, die uit de verpakking kwam (wist ik al maar toch een heeeeeeeele leuke verassing) moest natuurlijk gelijk aangesloten aangezien er 3 kinderen ronddartelden ging dat niet op een ontspannen manier. Intussen probeerde ik wat te eten en mijn rol als gastvrouw weer op me te nemen (mijn moeder en mijn zus hadden die zich toegeëigend en ik wilde hem terug).
De wii was binnen een mum van tijd aangesloten, ik had mijn eten naar binnen gewerkt (geen idee meer wat het was, alleen maar dat het eigenlijk te veel was) toen het eerste bezoek alweer vertrok (kleine kinderen moeten nl. op tijd naar bed). Mijn eigen kind was ook aan een rustmomentje toe dus die heb ik zelf naar bed gebracht. Tijdens het naar-bed-breng-ritueel stond er bezoek voor de deur, gelukkig voor mij zat mijn moeder nog in de gastvrouwenrol dus die werden goed ontvangen.
Samen met het bezoek heb ik de wii uitgeprobeerd. Om half 10 was iedereen het zat en zijn ze allemaal naar huis gegaan.
Alles wat ik aan verjaardaggevoel ervaarde is samengepakt in twee en een half uur in plaats van verspreid over een hele dag. en ondanks dat ik verder geen visite heb gehad behalve mijn familie en de buren voelde ik me 's avonds in bed toch stiekem nog even heel erg jarig.

Bloggen vanaf me iPhone

Een kleine test om te kijken of het mogelijk is te bloggen vanaf m'n telefoon en zie hier het resultaat. De vraag is wel; zijn we hier blij mee? Ik we laat ik dat voorop stellen. Over mijn omgeving heb ik mijn twijfels aangezien die zoiezo al vinden dat ik me teveel met internet gerelateerde zaken bezig houd. Speciaal voor hen daarom het volgende bericht:

ik ga NU koken, ouderwetse boerenkool met worst!

nieuwe manier van leven??

Een week geleden ven ik terug gekomen uit Afrika.
Volgens anderen die ook daar waren en die al eerder in afrika zijn geweest zou het een levensveranderende ervaring zijn.
Niet zozeer daar, want aan de armoede en de levensomstandigheden daar wen je blijkbaar erg snel. Nee, het zou was schokkend worden als ik weer thuis zou zijn.

Ok, hier ben ik dan, weer thuis en ik moet eerlijk zeggen, de wereldschokkende ervaring moet nog komen.

Is er dan helemaal niks veranderd?
Eigenlijk heb ik geen idee, ik ben makkelijker geworden in bepaalde dingen, met name de grote vraag; 'wat eten we vandaag' is een stuk kleinere rol gaan spelen in mijn leven, deze week dan.
Ik kan me totaal niet druk maken om de futiliteiten van het leven, geen stroom, soi. Rommel in huis? geen probleem.
Auto stuk? komt wel goed.

Komt dit door mijn reis naar Afrika? Of komt het gewoon door het feit dat ik al 5 weken vakantie heb en me gewoon helemaal nergens meer druk over kan maken.

Ik zou zo graag helemaal veranderd en actief terug zijn gekomen maar het enige verschil is dus dat ik me nog minder druk maak over de kleine dingen in het leven dan ik al deed. Niks helemaal blij met het leven dat ik leid (althans niet blijer dan ik al was), niks enorme behoefte om iets goed te doen voor de wereld (behalve een bijdrage aan giro 555 voor Haiti uitgezonderd), niks gezond en weinig eten (gewoon eten wat ik lekker vind, en het lijkt wel of ik door de vakantie juist een extra grote honger heb ontwikkeld, aaargh)

Morgen weer aan het werk, benieuwd hoe dat bevalt, en ik ben ook benieuwd wat ik mag gaan doen.

nieuwe blog voor afrika

voor ons reisavontuur heb ik een nieuwe blog gemaakt.

je kunt de avonturen vanuit het verre Afrika volgen via http://avontuurafrika.blogspot.com

TOT LATER!!