marathon

Afgelopen zondag was in eindhoven de marathon.
En wij zouden meedoen.
Voor de zomervakantie kon je, als kind bij de buitenschoolse opvang, jezelf, en een ouder, opgeven om mee te lopen in de korein kinderloop. Drie kilometer van de marathon met allemaal kinderen en ouders over het pacours van de marathon. super spannend natuurlijk dus wij hadden ons daar voor opgegeven.
Voorafgaand aan de loop was er de mogelijkheid om een workshop te volgen en een paar keer te oefenen.
Allemaal hartstikke leuk dus daar gaven we ons ook voor op.
De workshop was het startschot voor de aanloop naar de grote dag van de marathon.
Tijdens het warmlopen begon het al een beetje te kriebelen, het was toch wel erg ver. De workshop werd gegeven op de kunstijsbaan waar nog geen kunstijs was dus daar konden we prima op lopen. Maar na een rondje rennen hadden mijn dochter en ik het al wel gezien. En toen moesten we er nog 8 om de 3 kilometer vol te maken. Phoe. Gelukkig waren er een heleboel leuke activiteiten om ons af te leiden van het aankomende leed.

De eerste oefenmiddag moesten we voorbij laten gaan zonder deelname en de tweede oefenmiddag zijn we vergeten. Ondertussen kwam de marathondatum steeds dichterbij en begon ik me toch wel zorgen te maken.
Ik, onsportief en mijn kind, zo mogelijk nog onsportiever of zoals ik mezelf liever voorhoud, erg efficient met lichaamsenergie. En daarnaast totaal niet behoeftig om ons helemaal in het zweet te werken.
Volkomen ongetraind moesten wij deelnemen aan een loopwedstrijd waar we niet voor geoefend hadden en waar ik erg tegenop begon te zien. Mijn dochter had het er ook steeds vaker over. "Het gaat niet om winnen he mam, als je meedoet is dat al goed genoeg."
De week voor het zo ver was begon ik me echt zorgen te maken. en mijn lijf ook. In die week ben ik namelijk zo vaak gevallen (letterlijk omgevallen, gewoon tijdens het wandelen) dat ik geen hele broek meer om mijn billen heb en ik het begon te zien als teken. en zo heb ik het ook opgevat. Een teken dat ik niet mee moet doen aan die marathon, dus heb ik afgezegd. Zelden voelde ik me zo opgelucht dat ik mezelf had ontslagen van een zelfopgelegde plicht.
Voor volgend jaar weet ik zeker, ik heb mijn lesje geleerd, ik geef me nooit meer op voor iets waar ik helemaal niet voor warm loop.