discussies

Vooruit, ik ben er helemaal klaar mee.
Ik vind discussies afschuwelijk!
Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen er zeggen dol te zijn op discussies en opvallend is hoeveel mensen het ook daadwerkelijk menen. De meeste bedoelen volgens mij namelijk gewoon dat ze heel erg overtuigd zijn van hun eigen gelijk en er alles aan zullen doen om anderen er ook van te overtuigen en ik ben het spuug en spuugzat.
Ik hoef niet overtuigd te worden van iemands mening, als ie zijn mening geeft is het voor mij al duidelijk hoe die persoon er over denkt. en als iemand aangeeft vooral in zijn eigen mening geinteresseerd te zijn voel ik met niet uitgenodigd om de mijne te geven. En ik voel me al helemaal niet geroepen die ander van de mijne te overtuigen.
Een gesprek voeren bestaat in mijn beleving ook niet uit het tegen elkaar botsen van meningen.
De vraag is alleen hoe je een goed gesprek kunt voeren met iemand met wie je het structureel oneens bent zonder in een oeverloze discussie terecht te komen.
Ik heb de oplossing nog niet gevonden maar tips en ideeen zijn welkom.
Tot die tijd houd ik, ondanks mijn enorme frustratie over de kortzichtigheid van anderen bij tijd en wijle, mijn mening voor mezelf tenzij er op gevraagd wordt en hoop ik dat anderen dat ook doen.
Amen.

Oja, voor de duidelijkheid, mijn antiklaagbandje is kapot dus ik ga weer helemaal uit mijn dak!

socialistisch feminisme

Gisteren ben ik, dankzij een vriend van een vriendin, terecht gekomen bij een bijeenkomst van een groep mensen die zich bezighouden met socialistisch feminisme.
Nou beschouw ik mezelf als gematigd feministisch (voor gelijkheid maar niet bereid mijn bh daarvoor te veranderen) en gematigd liberaal (ieder eigen verantwoordelijkheid voor eigen leven met uitzondering van de mensen die echt niet voor zichzelf kunnen zorgen). Dit is natuurlijk allemaal redelijk kort door de bocht want net als ieder weldenkend mens ben ik vooral van de nuances. Ik ben er van overtuigd dat er niet een juiste manier is en dat iedereen wel iets bij te dragen heeft maar dat terzijde.
Goed, socialistisch feminisme dus en deze mensen namen deel aan een dag vol lezingen en discussies. Mijn vriendin en sloten aan voor het laatste discussieonderwerp. Iets over bimbo's en meer van dat soort veelzeggende termen. De kern van het verhaal ging in elk geval over sex, de rol van de media in de beleving van sex en de plek van de vrouw.
Er waren 3 sprekers waarvan 2 vrouwen en een man. Ik zal de lezingen kort samenvatten. de eerste vrouw sprak over plaatjes van vrouwen die tegenwoordig in media te zien zijn, plaatjes worden gefotoshopt en zijn niet reeel, zijn denigrerend voor vrouwen. Ik kon het verhaal niet goed volgen. De tweede dame vertelde een redelijk verwarend verhaal over alle vragen die de rol van sex in de media bij haar opriep en over boeken die ze daarover gelezen had, wat nog meer vragen bij haar opriep. De derde spreker was een man en hij praatte over de rol van sex maar ook over de rol van liefde en daarbij behorend de rol van de vrouw en de rol van de man.
Ik zal verder niet op de inhoud ingaan, hoewel ik het er niet mee eens was maar ik vond het niet mijn plek om daar iets mee te doen, dus ik heb het aangehoord en aanschouwd.
Het heeft mij verbaasd dat er nog mensen zijn met zulke extreme ideeen die ze zo hartstochtelijk uitdragen. Daarnaast viel het me op dat ze het alleeen uitdragen in eigen kring. Ik zie zulke mensen zelden op tv en ik hoor ook nooit van acties van ze om hun standpunten aan de man te brengen, uitdragen dus. Jammer, het zou erg goed zijn als er meer maatschappelijke discussie zou zijn over wat wij belangrijk vinden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat hoe meer discussies er zijn, hoe genuanceerder het beeld. en met een genuanceerd beeld is er plek voor iedereen in deze wereld.

is het al winter?

Er is iets vreemds met me aan de hand, al enkele dagen, misschien al wel een week.
Ik word wakker voor de wekker gaat!
Is dat raar? voor mij wel aangezien ik normaal gesproken zeker 3 keer de snoozeknop raak voor ik iets van wakker lijk. Maar het wordt nog gekker. Als ik wakker wordt, voor de wekker dus, dan heb ik ook echt zin om op te staan. Echt zin bedoel ik dan he. Zin om uit bed te springen, me aan te kleden en ..... naar buiten te gaan. Dit gedrag is me volkomen vreemd. Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt. Goed, ik spring dus uit bed, trek mijn kleren aan, schud de hond wakker en trek er opuit. Buiten is het donker en nattig en heerlijk. Ik voel me volstrekt waanzinnig maar ik geniet er echt van. De wandelingen worden steeds langer en helemaal koud en fris kom ik weer thuis.
Morgen ga ik nog een stapje verder, kijken hoe het is om een stukje te rennen. Let op, ik word echt nog eens een sportief type.

21 dagen zonder klagen

Gisteren heeft Sinterklaas een boekje in mijn schoen gedaan.
Een boekje over een betere wereld. Een wereld zonder geklaag, kritiek en geroddel.
Bij het boek hoort een armbandje, een paarse om precies te zijn.
De bedoeling van het armbandje is dat je, elke keer als je klaagt, roddelt of kritiek hebt, je je armbandje van pols verwisselt. Dit is als bewustwording.
Gisteren heb ik gelijk vol enthousiasme mijn armbandje om gedaan want ik ben geen klager, dacht ik. een paar voorbeelden:
"vind je dat normaal, ik ben geen persoonlijke opruimer" 9.00 tegen mijn dochter die haar pyjama op de grond in de kamer laat liggen nadat ze hem uitgetrokken heeft.
"Wat een rothond, dat beest luistert nooit" 9.05 over de hond van de buren die op bezoek was en onze tuin heerlijk vindt om te graven.
"Getver, wat een rotweer om naar buiten te gaan" 11.00 toen de hond naar buiten wilde.
"Sjit, kan het nou nooit eens gaan zoals ik wil" 12.00 als er een glas chocomel over de tafel valt.
En ga zo maar door.

Maar nu dus niet meer! Ik ga de uitdaging aan om 21 dagen achter elkaar niet te klagen, te mopperen en te roddelen. spannend!
Vandaag heb ik mijn armbandje slecht 17 keer van arm hoeven wisselen maar ik heb wel alle klachten in een zin als een wissel geteld.
Er valt nog veel te verbeteren dus.

nieuwe dingen

Tjeetje, ik ben behoorlijk nalatig geweest. Een maand lang niks laten horen.
Niet dat er nou zo bijzonder veel te melden is, ik heb een nieuwe baan en dat is het. Al mijn energie gaat in mijn baan op dit moment. Maar het is super!
Ik heb echt een leuke baan die goed past en het bevalt me bijzonder goed.
Alleen wel een beetje nieuw allemaal en dat kost tijd en energie. En dan blijft er niet veel over, eerlijk gezegd.

Afgelopen zaterdag ben ik nog op een feestje geweest van mijn oude werk. En ondanks dat het een heel leuk feest was ben ik zooo blij dat ik daar niet meer werk. Eens te meer een bevestiging dat ik de juiste keus heb gemaakt.

Dolgelukkig ligt voorlopig even stil. Het idee wat ik zelf zo geweldig vond blijkt helemaal niet aan te slaan en dat is eigenlijk ook wel prima. Ik vind het wel zo lekker rustig nu zonder dat ik me daar ook nog druk over hoef te maken.

Dus eigenlijk ben ik gewoon lekker blij en opgewekt, aan het werk in mijn nieuwe baan en thuis geniet ik van mijn rust.