begrafenis

Vandaag was ik op een begrafenis. Heel droevig en ik werd erg gegrepen door het verdriet. Het raakte me nogal. Wat echter veel opvallender was was de koffietafel na de begrafenis. Zoals gebruikelijk in Brabant is er bij een grote gebeurtenis zoals een begrafenis na afloop een koffietafel. Koffie, thee en broodjes, meer moet je je er niet bij voorstellen. Tijdens de koffietafel gaat het gesprek al snel over iets anders dan over de overledene of diens familie. Persoonlijke gesprekken komen op gang en het lijkt een omslagpunt, er kan weer gelachen worden ondanks het achterliggende leed. Ik kwam te praten met iemand die ik vertelde over mijn idee om iets met daten op internet te gaan doen en dan vooral mijn idee om mezelf als eerste testpersoon te gebruiken. Uiteraard vroeg zij mij wat mij ideale dat zou zijn, ik ben dit gewend en kan hier dus ook kort en krachtig over zijn. Ik weet heel duidelijk wat voor type man ik zoek. Haar eerste reactie: 'Ow, die ken ik nog wel een!' Mijn gezicht veranderde in een groot vraagteken. 'Goh, leuk, lijkt me wel wat' mompelde ik terwijl ik nog helemaal niks gehoord heb over de man in kwestie. Punt is dat ik dit soort reacties erg vaak krijg. Ik krijg alleen de bijbehorende mannen nooit te zien. Even tellen, alles bij elkaar heb ik een zus die iemand kent, een vriendin die nog een vriend heeft, een collega met een geschikte broer, en nu dus deze nieuwe bekende met een man in de aanbieding. Dit is mijn markt!!! Al die geschikte mannen die binnen een of twee tussenpersonen van mij verwijderd zijn. Ik ga ze ontmoeten, ik zal ze ontmoeten. Het komt, het proces is onomkeerbaar. Mannen let op, ik kom eraan (ooit, hoop ik, denk ik, probeer ik, ok?)