het gewone leven

De brieven zijn de de deur uit!!!

Naast al het dolgelukkig gebeuren doe ik ook nog wel eens dingen die niks met mannen, daten of werken te maken hebben. Normaal gesproken heb ik door de week een baan waar ik elke dag mijn energie aan besteed maar nu is het vakantie. En we hebben geluk, de dag dat ik vakantie kreeg begon de zon te schijnen, en dat doet ie nog. Dus doen we leuke dingen, dierentuin, speeltuin, zwembad in de tuin. Leuk allemaal maar met dit warme weer ben ik helemaa uitgeteld aan het einde van de dag. Vandaag is het echter nog erger dan eerdere dagen. Vandaag heb ik een lange wandeling gemaakt met de hond, althans dat was de bedoeling. De hond is het eerste het beste mailsveld ingevlogen en ik ben eromheen gerend. Ja je leest het goed, gerend. Het was afschuwelijk. Mailsvelden zijn echt gigantisch en omgeven door een sloot (deze dan in elk geval). Omdat ik na een half uur roepen echt in paniek begon te raken ben ik het veld in gegaan. Slechtste idee ooit. Een maisveld bestaat uit modder en brandnetels. Eerst raakte ik mijn schoenen kwijt in de modder (die bleven staan), toen op mijn blote voeten door de modder naar een plasje, om mijn voeten weer een beetje schoon te krijgen. Dat is dus niet gelukt! Met vieze voeten en vieze schoenen begaf ik me in het maisveld. Hard roepend op zoek naar mijn hond. Tijdens het struinen hoorde ik twee langskomende fietsers lachen: "Das balen als je hond in het mailsveld verdwijnt, die vind je nooit meer terug." De tranen sprongen in mijn ogen, daar stond ik dan, tot mijn enkels in de modder, met schoenen die zo vies waren dat ik ze niet meer aan kon, zoekend naar een hond van 20 centimeter hoog in een gigantisch maisveld waar ik niet eens bovenuit kwam. Hoe moest ik in vredesnaam dat rottige minihondje van me terugvinden. Volkomen overvallen door persoonlijke zieligheid en angst dat mijn hond kwijt was ging ik op een paaltje zitten om mijn modderschoenen weer aan te trekken. En toen, na bijna een uur door het maisveld te hebben gezworven stond daar kwispelend en hijgend een klein zwart hondje voor mijn neus. Wat was ik blij en wat had ik in een keer een hekel aan dit monster. Binnen een jaar is het haar gelukt mij in blinde paniek, op blote voeten door een maisveld te laten rennen. Wat een invloed, dat moet een man nog maar eens voor elkaar zien te krijgen.