Er was eens een vrouw, nee een prinses (waarom ook niet). Het was een geweldig leuke, lieve en aardige prinses (hahaha, tuurlijk) met een lief klein prinsessenkind van 7 jaar.
Samen woonden ze in een klein huisje en ze waren heel tevreden. Er was een ding dat de prinses miste in haar leven. Een Prins. Er waren wel prinsen gepasseerd maar die bleken toch niet haar prins te zijn (of het was een vermomde kikker). Op een dag was de prinses het zat. Ze zette een streep onder al haar niet-zo-lang-en-gelukkige relaties, zei alle nepprinsen vaarwel en ging op pad. Langs velden en wegen, door diepe dalen en over hoge bergtoppen ging haar reis. Maar waar ze ook zocht, geen prins te bekennen. Wanhopig vroeg ze de maan om hulp, daarna de zon, de sterren en de wind maar zij konden haar niet helpen. De prinses ging op een rots zitten en barstte in tranen uit. Toen ze opkeek zag ze een mooie fee voor haar staan. “Vraag het je vrienden, zij zullen je helpen,” zei de fee, en toen verdween ze weer.
De prinses veegde haar tranen van haar wangen, rechtte haar rug en schreef haar vrienden een brief:
Allerliefste vrienden en vriendinnen.
Ik zoek een prins voor mij alleen,
Zoals hij is er maar een,
Overal heb ik gekeken,
Maar tot nu toe ben ik nog niet bezweken.
Help mij met het zoeken naar de man,
Die mijn hartje winnen kans
Met alle liefde,
Prinses Wendie
De prinses stuurde de brief naar al haar vrienden en bekenden. Daarna ging ze op vakantie.
Toen ze terugkwam kon ze haar ogen niet geloven. Er was post van prinsen die haar wilde leren kennen. En de prinses wilde dat maar al te graag. Met alle prinsen ging ze een dagje op pad. Ze waren allemaal heel aardig maar er was er een, die was bijzonderder dan alle andere prinsen die ze ooit had ontmoet. Ze keken elkaar in de prinselijke ogen, veegde alle stofnesten uit hun leven, sloten een prinselijk verbond en bouwden hun eigen kasteel. Daar leven ze nog steeds. Al lang en dolgelukkig.
Zucht, zo wil ik het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten